Balkoniara

Tomasz Stawiszyński, filozof, autor popularnego podcastu, w rozmowie o tym, co ważnego spotyka nas po przekroczeniu 30. roku życia. Co jego spotkało? Czego unikać, a czego poszukiwać? Rozmawia TA Ewa Kaleta.

Balkoniara to podcast, w którym Ewa Kaleta, pomaga kobietom - i samej sobie - poskładać świat. Towarzyszą jej w tym goście, którzy razem z Ewą, w rozmowie, wykuwają odpowiedzi i pytania.

Dziewczyno, kobieto, mamo - ten podcast jest dla Ciebie.

Dziecko jest w placówce, więc mogę wam opowiedzieć o moich kochankach. Romans jest najuczciwszą wymianą. Ja cię wysłucham, a ty daj mi czułość. W bonusie dorzuć siłę, bym dalej potrafiła być sobą. Potrzymam cię za rękę, dobrze? Jeszcze tylko przez chwilę. Zaraz musisz iść. 

Dziecko jest w placówce, więc mogę wam opowiedzieć o tym jak uciekłam z zamkniętego osiedla. Zamknięte osiedla to inny świat. Tak idealny, jakbyś codziennie grała główną rolę w Truman Show. Tu nie ma miejsca na stare samochody, bezdomne koty i lokal z solarium. Tu nie ma miejsca na życie. Jest za to wysoki mur (czysty) i budka ochrony - wszystko, by tylko oddzielić się od prawdziwego świata.

Dziecko jest w placówce, więc mogę Wam opowiedzieć o ranie dorosłego człowieka. Każdy dorosły to ranny człowiek. Te rany dostajemy w spadku od rodziców razem z rodowymi pamiątkami i albumami zdjęć. Ironia polega na tym, że nie wiemy, gdzie boli. Może to noga? A może dusza? Jak się leczyć? Nie wiem, co robić i nie wiem, co czuję. Czy zasłużyłam na nową miłość?

Dziecko jest w placówce, więc mogę Wam opowiedzieć o tym, że jestem córeczką tatusia. Córeczką martwego tatusia.

Nie byłam na jego pogrzebie. Nie byłam na pogrzebie własnego ojca. Moja córka miała trzy miesiące i płakała w samochodzie z mężem, który próbował ją uśpić. A ja biegałam od śmierci do życia. Poddałam się. Nie pokażę ci śmierci, córeczko. Znów zagrałam z losem w tę grę. Ostateczną. Życie, śmierć. Gdzie jesteś teraz tato? A kim ja teraz jestem?

Dziecko jest w placówce, więc mogę Wam opowiedzieć o tym, jak przestałam być neurotyczką. Wszystko zmieniło się, gdy w moim życiu pełnym smutnych filozofów i szarych tiszertów znalazłam miejsce na kołyskę.

Dziecko jest w placówce, więc mogę Wam opowiedzieć o tym, jak nie udźwignęłam tradycji bycia polską żoną i matką. Opowiem też o tym, jak udało mi się nie zamieść mojego cierpienia pod dywan. I o tym, że jednak daję radę.